تو آموختی که آنچه دو روح خویشاوند را در غربت این آسمان و زمینِ بی درد ، دردمند میدارد و نیازمند بیتاب یکدیگر میسازد

 دوست داشتن است

 و من در نگاه تو ... ای خویشاوند بزرگ من

 ای که در سیمایت هراس غربت پیدا بود و در ارتعاش پر اضطراب سخنت ... شوق فرار پدیدار ... دیدم که تو تبعیدی این زمینی ... و اکنون تو با مرگ رفته ای و من ...اینجا ... تنها به این امید دم میزنم که با هر نفس ...گامی به تو نزدیکتر میشوم ... و ... این زندگی من است ... "

دکتر شریعتی

                                      آنکس است اهل بشارت که اشارت داند

                                    نکته‌هاست بسی، محرم اسرار کجاست؟ 

                                      گاهی برای دوست داشتن باید فراموش کرد ....

                                 گاهی برای عاشق شدن باید فرار کرد و از دنیا گریخت

                                             از همه چیز گریخت و به خدا پناه برد