خودم را حلق آویز سکوت می کنم



و کلام را به ارث می گذارم



...


برای آرامش روحم شعری بخوانید! 

 

پ.ن: 

در بردن جانها و در آزردن جانها  

الحق صنما هیچ تو تقصیر نکردی!  

ها ری‌را، می‌دانم  

حالا می‌دانم همه‌ی ما  

جوری غریب ادامه‌ی دریا و نشانی آن شوق پُرگریه‌ایم.  

گریه در گریه، خنده به شوق،  

نوش! نوش ... لاجرعه‌ی لیالی!  

در جمع من و این بغض بی‌قرار،  

جای تو خالی! 

وا مُحمّداهُ، صلّی الله علیک ملیک السّماء  

هذا حُسینٌ بِالعَراء‌ِ  

مُرَمّلُ بِالدّماءِ،  

صریعٌ بکربلاء، 

 مُقطّعُ مجزور الرأس مِنَ القَفا، 

 مسلوب العمامة و الرّداء 

 وَ بناتک سَبایا وَ  

ذُرّیتکَ القَتلی تَسفی عَلیهمُ الصبا... 

یادش به خیر باد...

قند آمیخته با گل نه علاج دل ماست.. 

بوسه ای چند بر آمیز به دشنامی چند..  

 

پ.ن: یادش به خیر باد ساقی مسکین نواز من...