ها ری‌را، می‌دانم  

حالا می‌دانم همه‌ی ما  

جوری غریب ادامه‌ی دریا و نشانی آن شوق پُرگریه‌ایم.  

گریه در گریه، خنده به شوق،  

نوش! نوش ... لاجرعه‌ی لیالی!  

در جمع من و این بغض بی‌قرار،  

جای تو خالی!